Suç Unsuru

Suç Unsuru, Lars von Trier’in Epidemic ve Avrupa’yla devam eden üçlemesinin ilk filmi, ya da ilk uzun metrajlı ‘hipnoz’ denemesi. Baş ağrılarından kurtulamayan dedektif Fisher’la birlikte, Kahire’de çıktığımız bir Avrupa yolculuğu. Mısırlı terapist, Fisher’ı hipnotize ederek ondan zamanda iki ay geriye, her şeyin başladığı noktaya geri dönmesini istiyor. Baş ağrılarından kurtulabilmesinin tek yolu bu. Neredeyse tamamı bir flashback’ten oluşan filmin kendisi de, olan bitenin ikinci kopyası zaten. Yaşandığı anda tutulmuş bir kayıt değil. İzlediğimiz hemen her şey, araya hipnotize edici sesiyle karışan Fisher’ın bilinçaltından yansıyanlar. Bu yüzden de Suç Unsuru çok güçlü imgelerle dolu, ancak herhangi bir polisiyenin mantığa dayalı ince detaylarını ikinci plana atan bir film. Von Trier, asla tüm noktalarına hakim olamadığımız, ama bir bütün olarak havasını baştan sona soluduğumuz bir öykü sunuyor. Öykünün (Fisher’a göre) en çarpıcı parçalarını göstermeyi tercih ettiği halde de, eklektik olmak şöyle dursun, tam bir sürükleyiciliğe ulaşıyor. Üstelik bu, ciddi anlamda bir sürüklenme hissi. Fisher’ın gördüğü Avrupa kabusunda onunla birlikte yavaş, ama istikrarlı bir akıntıya kapİlİyoruz. Suç Unsuru, dinmeyen yağmur, geçmişin ve hayal kırıklıklarının istilası altındaki mesafeli (erkek) baş karakter gibi, eski kara film geleneğinin birçok unsurunu barındıran bir modern kara film klasiği. Von Trier’in, hatmettiği şüphe götürmeyen sinema türlerini yeniden işleme merakıın da ilk habercisi. Genç von Trier, nadiren delip geçen mavinin dışında, tamamen sarının tonlarıyla boyadığı filmde, sıradışı kamera açılarından başlamak üzere tekniğe karşı fetiş boyutunda bir tutku sergiliyor. Film, son yıllarda daha sade tekniklere geçen von Trier’in dünüyle bugünü arasındaki farkları olduğu kadar, yönetmenin baki kalacak gibi gözüken tavrını da ortaya seriyor. Üsluba azami özen gösterilen, yabancılaştırıcı unsurlarla filmin içine girdap gibi çeken unsurların bir araya geldiği enfes b