Sonbaharda Almanya

Sene 1977… Kızıl Ordu Fraksiyonu’nun (RAF) öncü üyeleri Andreas Baader, Ulrike Meinhof, Gudrun Ennslin ve Jan-Carl Raspe’nin serbest bırakılması için, ünlü iş adamı Hanns-Martin Schleyer’in organizasyon tarafından kaçırılması ile Batı Almanya’daki gerginlik iyice tırmanmıştır. Baader, Meinhof, Ennslin ve Raspe’nin tutuklu oldukları Stammheim Cezaevi’nde aynı gün gerçekleşen şaibeli intiharları sonrasında RAF da rehin tuttuğu Schleyer’i öldürür. Ülkede bütünüyle bir paranoya atmosferi hâkimdir; herkes terörden bahsetmekte, devletin sürdürdüğü araştırma ve güvenlik sistemleri yoğun şekilde tartışılmaktadır. Yeni Alman Sineması’nın simge filmlerinden kabul edilen 1978 yapımı Sonbaharda Almanya da bu sıkıntılı döneminin bir belgesi, 11 yönetmenin beraber çektikleri bir omnibus filmdir. Bu 11 yönetmen arasında akımın en önemli isimlerinden Alexander Kluge, Rainer Werner Fassbinder, Edgar Reitz, Volker Schlöndorff gibileri yer alır. Yönetmenlerin söz konusu sürece dair kişisel bakışlarını içeren kimisi belgesel, kimisi kurmaca tarzındaki kısa filmler benzer kolektif çalışmalardakinden farklı bir kurgu anlayışıyla bir araya getirilmiştir. Schleyer’in cenazesiyle açılıp, RAF üyelerinin cenazesiyle sona eren Sonbaharda Almanya’da filmlerin arasında Kluge’nin çeşitli röportajları, yönetmenin kendi filmlerinden de alışık olduğumuz kolajlar ve alıntılar yer alır. Kaldı ki Sonbaharda Almanya alışıldık bir toplama filmden çok, Alexander Kluge’nin kolektif üretim konusundaki tezlerinin bir pratiğidir. Aslında birbirinden çok farklı tarzlara sahip olan bu yönetmenler, en nihayetinde ortaya ‘tek bir uzun metraj film’ çıkartmıştır. Kimileri en mahrem anlarıyla kendi özel hayatını (Fassbinder), kimileriyse Antik Yunan’a dair göndermelerle televizyon dünyasını (Schlöndorff) perdeye taşısa bile, Sonbaharda Almanya’da tartışılmaz bir ortaklık duygusu söz konusudur