Simon Magus

Bir yönetmen olarak “Simon Magus”un senaryosunda beni çeken şey görsel imgelem ile duygusal öykünün bileşimidir. Güneş batarken ortaya çıkan şeytanlar, karanlık ormanın içinden çığlık atarak gelen şeytansı buharlı trenler, köyün iki tarafı arasındaki görsel kontrast; bütün bunlar bir ressam imgelemini çağrıştıran heyecanlı bir sinema deneyimini vaat ediyor. “Simon Magus” halk masalıyla gerçekçi bir psikolojik öykünün ilginç evliliğidir. Sınıflandırmaya çekiniyorum ama, “Büyülü Gerçekçilik” denilebilir. Bu dünyada, melekler ve şeytanlar hemen köşede bekliyor olabilirler ama aynı zamanda insanların para ve iş sorunlarıyla boğuştuğu bir dünyadır bu, insanların gülüp şaka yaptıkları, ağladıkları ve aşık oldukları, kimliğin katı bir biçimde din tarafından beIirlendiği bir dünya. Söylence ve gerçek birbirinin içine giriyor. Oyuncuların üzerinde çalışmaya hevesli oldukları bu senaryo; çoğu yaşamsal kararlarla boğuşan ilginç ve karmaşık karakterler sunuyor. “Simon Magus”la öykülerin, insanları duygulandırmasını istedim; her zamanki gibi, onları güldürmek ve ağlatmak için. Bu filmde çok fazla mizah ve üzüntü var. Senaryonun daha sıcak ve neşeli yanlarını vurgulamak istedim. Her şeyin içine sızan buluşçu bir ruh ve neşeli bir yaklaşım gerekiyor. Sanat için acı çekmeye inanmıyorum; bence yapmak eğlence olmalı, belki biraz fazla çalışmak gerekir. Çalışma arkadaşlarınıza ne kadar özgürlük tanırsanız, onlar da bireyselliklerini ne kadar ortaya koyabilirlerse film o kadar özgün olur. Ben Hopkins