Rocco Ve Kardeşleri

Rocco ve Kardeşleri, Fellini’nin Tatlı Hayat (La dolce vita) filmiyle aynı yıl gösterime girdi ve ikisi birlikte, karşıt açılardan İtalyan sinemasının o dönemdeki büyük olanaklarını gözler önüne serdiler. Sanatsal bakımdan en az Visconti’nin önceki filmleri Yer Sarsılıyor (La terra trema, 1948) ve Günahkâr Gönüller (Senso, 1954) kadar başarılı olan Rocco ve Kardeşleri onlardan bile daha özenli ve kökleri daha büyük ve zengin kültürel temellere uzanıyor (…) Visconti’nin eleştirel gerçekçiliği, kuzeydeki sanayi kenti Milano’ya göç etmiş bir anne ve beş oğlundan oluşan Sicilyalı bir ailenin tüm üyelerinin çözümlenmesi biçimini alıyor (bazı karakterler diğerlerinden daha fazla öne çıkıyor). Her karakter kendi durumuna tamamen farklı biçimde tepki veriyor. Visconti bu yolla, ileride en büyük hayranlarından biri olan Bertolucci’nin 1900 adlı filminde kurmayı deneyeceği türden karmaşık bir yapıyı kurmayı başarıyor. Visconti’nin önce filmi anne karakterinin etrafında kurmayı düşünmesine karşın sonuçta ortaya çıkan film ikisi de boksör olan ama tümüyle birbirine zıt kişiliklere sahip iki ortanca oğul Rocco ve Simone’ye daha fazla eğilir. Simone yırtıcı ve fevridir; Rocco ise pasif ve duyarlı… Rocco kendisini, aşkını (Annie Girardot’nun Nadia yorumu tüm dünyada övgü topladı), düşlerini kardeşi ve ailesi için feda eder. Filmin son sahnesi Ciro’ya adanmıştır; politik bir bilince ulaşan Ciro, ailenin gerçek anlamda kent toplumunun bir parçası olan tek üyesidir. Finalde, Ciro’nun küçük kardeşiyle yaptığı konuşma, Visconti’nin “filmde psikolojik çözümleme ve bir dramın sadık bir biçimde yeniden kurulması yoluyla toplumsal ve siyasal sonuçlara ulaşma” amacını gözler önüne serer. Elaine Mancini