Raşomon

Raşomon, geri dönüşlerle hatırlanan gizemli bir cinayetle ilgili, sürüp giden bir mahkeme hakkındadır. Bir haydut, Tajomaru (Toşiro Mifune) ıssız bir ormanda bir samurayı (Mayasuki Moro) öldürmekle ve karısına (Maçiko Kiyo) tecavüz etmekle itham edilmektedir. Bu üç kişi mahkemede ifade vermektedir. Ölmüş olan adam bir medyum aracılığıyla konuşmaktadır – hepsi inançla ve heyecan verici bir kibirle mahkemeyi ikna etmeye çalışmaktadır. Dördüncü tanık (Takaşi Şimura) diğerlerinden farklı olan kendi öyküsünü anlatır. Ama mesele, sadece tanıkların kaypak olması meselesi değildir; çetrefilli bir biçimde şaki de, samuray da, samurayın karısı da cinayeti kendilerinin işlediklerini iddia etmektedir -samuray intihar etmiştir. Hakikat, tarih, bellek ve geçmiş… bunlar hep kurgu mudur?

Karakterlerden biri yalan söylemenin hepimiz için doğal olduğunu, insanlığımızın özünün çelişkilerde yattığını söyler. Kurosawa, her üçünün de bir şekilde tesadüf eseri karşılaştıklarını veya yaratıldıklarını öne sürerek bilinemezliği öne çıkarır; kafa karışıklığı ve şiddeti asla açıklanamaz ve anımsanamaz olan insan düşüncesinde ve iletişiminde kara bir delik vardır. Hindistan’a Bir Geçit filmindeki Marabar mağaralarının bitmek bilmez yankısı “Bo-um” gibi.

Peter Bradshaw, The Guardian