Ödül

“Bu otobiyografik bir hikâye. Sürekli rüyalarıma giren, çocukluğuma ait yerlerde geçiyor. Durmak bilmeyen nemli rüzgârın sesi hala kulaklarımda; hiç de dostane olmayan o sahil hala gözümün önünde… Sarı ve gri bir deniz. Duvarları titreten bir fırtına. Saldırganlığın hüküm sürdüğü bir dönem. Okulda sıradan bir faşizmin gülünç seremonilerine maruz kalıyoruz. Yedi yaşındayım. Okula gidiyorum ve diğer çocuklara kimliğim ile ilgili açık vermemem gerektiğinin farkındayım. Ailemin güvenliğinin, ağzımı sıkı tutmama bağlı olduğu konusunda uyarıldım. Ben de söz dinliyor ve tembihledikleri gibi yalan söylüyorum. Onları yalanlarıma inandırmayı başarıyorum. Diğerleri gibi olmaya çalışıyorum ama annem çok üzgün ve benden giderek daha çok nefret ediyor. Kötü ve aptalım ve ona acı çektiriyorum. Ne kadarını söylemem, ne kadarını kendime saklamam gerekiyor? Annemin beni tekrar sevmesi için, diğerlerini memnun etmek için ne yapmam lazım? Karmakarışık, korku dolu bu dünyada nasıl davranmamız gerekiyor?” Paula Markovitch