Neden Tarkovski Olamıyorum

İlk filmi “Hayatın Tuzu”yla takdire değer bir çıkış yapan, ama sonrasında uzunca bir ara veren Murat Düzgünoğlu’nun epeydir beklenen ikinci çalışması “Neden Tarkovski Olamıyorum”, sinemamızın ‘tartışmalı’ 100. yıl kutlamalarına uygun bir hikâye anlatıyor. Andrey Tarkovski hayranı bir yönetmenin, üstadın dünyasına yakın bir film çekmek için çabalamasıyla birlikte, sinemacının sektörün bitmek tükenmek bilmeyen açmazlarıyla yüzleşmesini aktarıyor bu hikâye.

Bu hikâyenin temelini Tarkovski oluşturmuyor kuşkusuz. Asıl mesele, ‘formüller’ üzerinden yürüyen sinemamızın bunları aşmak ya da yanına bir şey koymak için hiçbir çaba göstermemesi. İdealizmin taca çıktığı bir dünyaya dair çarpıcı saptamalar yapıyor film. ‘Sinema yapmak’ için yola çıkıp ne yaptığı konusunda herhangi bir fikri olmayan sinemacılara ışık tutuyor, ayna oluyor. Bunu kimi zaman ‘demode’ bir tarzda yansıtan Murat Düzgünoğlu, belli ki Türkiye sinemasında değişen bir şey olmadığını vurgulamaya çalışıyor, onca ‘değişim’ cümlelerine karşın.

Kuşağının değerli aktörlerinden Tansu Biçer’in, başkarakterin bütün aşamalarını etkili/etkin bir performansla yansıttığı kompozisyon çalışması, filmin de taşıyıcı unsuru pozisyonuna oturuyor. En nihayetinde de ‘sinema sinemaya bakıyor’ filmlerinin kalburüstü örneklerinden birine dönüşüyor “Neden Tarkovski Olamıyorum”, kara mizahtan da bolca yararlanarak. Murat Özer