Kötü Eğitim

Almodóvar’ın filmi, katı bir Katolik okulunda yaşanmış bir çocukluk aşkı ve acısını merkeze alıyor. Başındaki yaradan akan kanla masumiyeti bozuluyor küçük Ignacio’nun. Yaradan akan kan, çocuk Ignacio’nun sadece yüzünü değil, kişiliğini de bölüyor; masumiyet ve kötülük arasında. Sonra, film boyunca, masumiyet çağında yaşanmış duyguların, tehditlerle, yalanlarla, şantajlarla paraya, güce ve kariyere dönüştürülmesini izliyoruz. İyi kötü her anı, daha doğrusu hayat, bir şantajlar zinciri halini alıyor. Şantaj bir kurtuluş yolu… Şantaj yapan güç kazanınca bu kez şantaj yapılan halini alıyor. Bu arada, özel ve mahrem mektuplar, anılar, hikâyeler, videoya çekilmiş görüntüler, iktidar kavgasının araçları olarak kullanılıyor. Hem de ne için? Biraz para, okunup atılacak bir öykü kitabı, basmakalıp bir film, gelip geçici bir başrol için… Filmin en kötü karakterinin takma ad olarak “Angel”i (melek) seçmesi Kötü Eğitim’in en zeki ironisi sayı-labilir… Abartılı ama sevimli bir ironi, Almodóvar sinemasının farklılıklarından biri zaten…Kötü Eğitim, Almodóvar sinemasında, Hollywood melodramlarından kara FILMLERe doğru bir kayışın da işareti… Yine insanlar aptallık derecesinde bir saflık içindeler. Yine duygularının fırtınalarında bir yaprak gibi sürükleniyorlar. Ama bu kez sırları birer silah olarak kullanıyorlar. “Kötü Eğitim” adından, “kötülüğün eğitimi”, “eğitim kötüdür” kavramlarını da türetebiliriz filmi gördükten sonra. Almodóvar bu olgunluk dönemi başyapıtında “biz zavallı insanlar ne yapalım, birbirimizi seviyor ve sonra güç için mahvediyoruz işte” diyor. Ayrıca, bir film yönetmeni olarak kendisinin ve sinemanın da özeleştirisini (!) yapıyor galiba. Baksanıza, filmdeki sinema yönetmeni, insanların duygularını kullandığı, üçüncü sayfa haberi düzeyindeki o pespaye FILMLERi çekmeye devam ediyor. İbrahim Altınsay