Koca Dünya

Reha Erdem, Türkiye sinemasında temalarına “sadık” kalan ender sanatçılardan, buna kuşku yok. Koca Dünya ise onun filmografisinde yeni bir kilometre taşı daha. İki “kardeş”in doğaya kaçışla birlikte ete kemiğe büründürdükleri “yeni bir hayat” özleminin yansımalarıyla vücut buluyor bu yeni başyapıtı. Berke Karaer ve Ecem Uzun’un birbirlerini mükemmelen tamamladıkları performansları, Reha Erdem’in kurduğu “tersten ütopya” atmosferiyle buluşurken, Florent Herry’nin “huzurlu” görüntüleri de bu resmi kusursuzlaştırıyor. Hayat Var’ın bünyemize enjekte ettiği “zehir”, Koca Dünya’da misliyle bedenimize girerken, toplumsal sızıntıların “küçük ruhlar”ın üzerine bindirdiği yükle de “dağıtıcı” bir yöne savrulabiliyor bu “sezgisel” film. Doğanın içinde “kaybolarak” neredeyse kimliksizleşip yabancılaşan kardeşlerin serüveni, dayatılana karşı isyan bayrağını açan karakterlerin “devrimci” rotasıyla sonsuzluğa doğru uzayıp gidiyor. İnsanoğlunun hayatındaki “seçimler”in sınırsızlığını da belgeliyor bir yandan bu serüven, ve bu seçimlerin “idealize” edilip peşinden koşulabileceğini de. Koca Dünya’nın ardındaki çakıl taşlarının muhteviyatında, kaynağı belli olmayan “yıkım prosedürü”nü kabullenmemek, ayakta kalabilmenin yollarını arayarak bir sonuca ulaşmak ve “motosikletli çocuk”un azmiyle Jan Dark’ın ihtirasının buluşmasından nemalanmak var. Kimin ne kadar nemalanacağı ise gördüklerinizin sizi hangi ölçüde “tamamlayacağı”na bağlı…

Murat Özer