Kerkenez

“14 yaşındaydım, İngiltere’nin kuzeyinde yaşayan bir işçi çocuğu olarak sistemin bana sunduğu fazla bir seçenek yoktu. Benim kerkenizim Ken Loach oldu”. Kes, 1999 yılında 30 yıl sonra yeniden Britanya sinemalarında gösterime girdiğinde bunları söylemişti David Bradley. Canlandırdığı başrol karakteriyle bir anlamda aynı kaderi paylaşan Bradley’nin kerkeneziydi gerçekten de Loach. Ken Loach, 1968’de ikinci sinema filmi Kes için İngiltere’nin endüstri bölgesi kuzeydeydi. Bağımsız ruhunu, keskin otoriter düzenle uyuşturamadığı için başarısız sayılan yetişme çağındaki bir erkek çocuğunun, muhafazakar aile ve okul çevresinin engellediği özgürlük duygusuna bir kerkenez kuşunu eğiterek nasıl ulaştığını anlatmak için. İleride birkaç kitabını daha uyarlayacağı Barry Hines’in “A Kestrel for a Knave” adlı romanından uyarlanan senaryo, sevgisini ve ilgisini yöneltebileceği bu odağı bulmasıyla sınırlı yaşam koşullarının artık bir şekilde dışına taşabileceğini keşfeden bir çocuğun öyküsüydü. Loach, oyunculuk deneyimi olmayan, maden işçisinin oğlu Bradley’i seçti. Tatsız ve kasvetli bir maden ocağı kasabası dekorunda, sistemin içinde sıkışıp kalmış bireylerin çıkış arama çabalarını sembolleştirdi. Çocuğun bu avcı kuşun ağırbaşlılık, saygınlık ve kendine güven gibi değerleriyle özdeşleşme sürecini yalın, etkili ve güçlü bir sinema diliyle anlattı. Yaşamın kendi çelişkisinin yarattığı ironiyle beslenen bir keyifle akıyor Kes. Geleneksel eğitim politikasını eleştirip, işçi sınıfındaki fırsat eşitsizliğini vurgularken didaktik olmamayı başarıyor. Yoksullar için duyulan şefkat ve acıma hislerinin, acıların paylaşıldığı duygusunun veya haksızlığa uğramışlığın yakıcı öfkesinin öyküyü zorlamasına izin verilmiyor. İngilizce kısaltılmışıyla Kes yani kerkenez, Orta Çağ’da köylülerin sahip olmasına izin verilen tek avcı kuşu. Bu da kuşkusuz Loach ve senarist/yapımcı Tony Garnett’in günümüz İngiltere’sinde hala hüküm süren feodal sınıfla ilgili endişelerini simgeliyor. “Bu film