Güz Öyküsü

Güz Öyküsü, Rohmer’in mevsim öykülerinin son halkası. Burada hikayesinin merkezine yerleştirdiği karakter, 40’lı yaşlarını sürmekte olan münzevi bir kadın. Pek tabii, yaz mevsiminin simgelediği canlılık ve enerjinin, hareket ve bereketin ardından güz mevsimine geliyor sıra. Ve söz konusu değerlerde bir düşüşe… İşte, oğlu ve kızı yuvadan uçmuş, üzüm bağı ve şarapları ile baş başa kalmış kadının durumu da az çok böyle. Filmin başlıca nesnesinin şarap olduğunu söyleyelim yeri gelmişken. Şarabın da yıllandıkça kıymetlendiği malumunuz… Bu iki paralellik beklenebileceği üzre karşı karşıya geliyor. Yönetmenin de er ya da geç söyleyecek bir tek sözü olduğundan, ancak biri, olumlusu onaylanıyor. O da Rohmer’in pek sevdiği, sessiz sedasız gelen mutlu son marifetiyle oluyor. Yeni Dalga’nın en ayrıksı yönetmenlerinden, adeta başlı başına bir kamp olan 80 yaşındaki Eric Rohmer, bir kez daha duygu ve düşüncenin hassas dengesini, ilişkileri, yaşamın çokluk irrasyonel tesadüf ve sürprizlerini sinemalaştırıyor. Gerçeklere giden yolun doğal olandan geçtiği savıyla, son derece yalın, gösterişsiz, ağırbaşlı bir sanat icra ediyor. Filminin dokusunu, slayt-şov gibi dizilen durgun peyzajlar, mininal kamera hareketleri ve aktüel seslerle oluşturuyor. Müzik kullanmıyor. Ve bu da hem hikayeyi, hem Rohmer’in ulaşmak istediği gerçeklik duygusunu besliyor. Rohmer her zamanki gibi hayatİı fena halde içinden karakterler sürüyor önümüze. Ve bu karakterler, yönetmenin favorisi olan aktör ve aktrislerin fevkalade oyunları ve günümüz sinemasında görüp görebileceğimiz en tutarlı, dolayısıyla başarılı diyaloglardan bazıları üzerinden hayranlığımızı, sevgimizi kazanıyorlar. Birkaç tanesi ile birden özdeşleşmemiz sürpriz olmuyor. Görünürde bir türlü tadamadıkları, hani neredeyse saklambaç oynadıkları mutlulukları hayatın küçük cilveleri sayesinde bulduklarında, bizler de onlar kadar rahatlıyoruz. Güz Öyküsü, küçük beklentilerle izlendiğinde büyük hazlar, keyifler yaşatabilecek bir film nihayetinde…