Dile Veda

Filmin Cannes basın kitinde, kendi özetimi yazmak yerine çalmaktan mutlululuk duyduğum aşağıdaki synopsis var.

fikir basit

evli bir kadın ve bekar bir adam karşılaşır,

aşık olurlar, tartışırlar, yumruklar havada uçuşur

köpeğin biri, şehirle köy arasında başıboş gezinir,

mevsimler geçer

adam ve kadın tekrar buluşur

köpek kendisini ikisinin arasında bulur

biri diğerinde

diğeri birindedir

ve üç olurlar

eski koca yıkar döker her şeyi

ikinci film başlar

ilkiyle hem aynıdır

hem ondan farklı

insan ırkından metafora geçeriz,

bir havlamayla son bulur

ve bir bebeğin ağlayışıyla.

Bu kadarı kâfi. Filmi izlerken bunun kararsız bir ardışıklık içinde olduğunu bilmeyeceksiniz -bir başı, bir ortası, bir sonu, ama ille de bu sırada değil- paralel olaylar, tarihsel göndermeler, Hitler’in tarihsel görüntüleri, eski filmler, vecize kabilinden seslendirmeler, kitap kapakları, otomobilin karlı yollarda sürüldüğü sahneler, kızıl gelincik tarlaları serpiştirilmiştir film boyunca. Notre Musique (2004) adlı filminden bu yana bütün Godard filmlerindeki gibi Dile Veda adlı film de sanatçıların tuttuğu günlüklere benzer; çizimlerle, alıntılarla, boyamalarla, fikirlerle, birbiri üzerine yapılmış karalamalarla doludur, ta ki sonunda tam da son olmayan bir sona erişirsiniz, bebek ağlıyordur, köpek havlıyordur. Sonra bazı başlıklar. Sonra da gerçek son, bir keyif. Görsel, sinemasal, baş döndüren bir keyif.

Nick Roddick, Sight and Sound