Black And Tan Fantasy

Caz müziğini doğal biçimde kullanan filmlerin sayısı çok azdır, müziğin dramatik bir öğe olarak ön plana çıktığı caz filmlerine ise daha da az rastlanır. Duke Ellington’ın beyaz perdede ilk kez göründüğü Black and Tan Fantasy bu iki özelliği bir araya getirir. Filmi farklı kılan, 20. yüzyılın iki yeni sanat türünün birbirinin önüne geçmek zorunda kalmadan birlikte var olabileceğini, yeni bir müzik akımı döneminin başlangıcında bir şiirsel sentez geliştirerek göstermesidir. Filmin senaristliğini ve yönetmenliğini üstlenen Dudley Murphy aynı yıl Bessie Smith ile bir kısa filme (St. Louis Blues) daha imza atmış ve Ballet Mécanique’te Fernand Leger’nin fikirlerini hayata geçirmiştir. Sanatsal tuzaklara ve zoraki bir hikâyeye sahip olmasına karşın Black and Tan Fantasy, güçlü bir anlatım ile bu iki olumsuzluğu ortadan kaldırır. Filmin başındaki komik ırkçı klişeler, sonunda istismarcı beyaz seyircinin kökten reddi ile dengelenir. Caz filmlerinde müzisyenlerin birbirlerinin performanslarını dinleyişi gün ışığına çıkmamış bir konuyken, filmin görkemli ve coşkulu finali bu konuda izlenmesi gereken yolu ustalıkla gözler önüne serer.