Ben Webster Avrupa’da

Tenor saksafon Ben Webster’ın, 1967 yılının Mart-Haziran ayları boyunca, Amsterdam’da çekilmiş samimi ve merak uyandıran portresi. Filmin adı, 1972’de bu kentte hayatını kaybeden sanatçıya doğrudan bir güzelleme niteliğinde olsa da, van der Keuken’in yarattığı görsel metaforlar (blues hakkında bir sohbetin keskin bir bıçak görseliyle sona ermesi gibi), anekdotlar ve sanatçının kısa geçmişinin anlatılması sayesinde film, Webster’ın müziğine ve karakterine daha derin bir bakışı ustalıkla yakalıyor. Ses ve görüntünün birlikteliğinden doğan imkanlarla oynayan film, saksafon fabrikasını ziyaret eden Webster’ı tenor saksafonun mimarlarından biri olarak sunar; nefis vibrato sesi endüstriyel gürültünün içinde bile kulaklarımızı okşamaya devam eder. Duke Ellington grubunun saygı ve içtenlikle anılan eski üyesini, yemek pişirirken, ev sahibesiyle sıcak bir sohbete koyulmuşken, bilardo oynarken ve 8 mm kamerasını kullanırken görürüz. Webster’ın kendi çektiği tahmin edilen görseller daha sonra van der Keuken tarafından filme dahil edilince, caz ve sinemanın tahmin edilenden çok daha iç içe geçtiği bir film ortaya çıkar.