Adı Carmen

Carmen hikayesi, bu kadar tanıdık olmasını şarkı ve hikayesinin halk arasında dilden dile dolaşmasına borçludur. Melodinin hemen tanınıyor olması, bir çağrışımlar silsilesine yol açarak performansın ya da filmin ötesine geçer. Jean-Luc Godard’ın 1983 tarihli Adı Carmen’iyse, görünürde tüm çağdaş uyarlamaları içinde bu hikayeye en az sadık kalanlardandır. Godard, bilinçli olarak Carmen’in tarihinden ödünç alınan öğelerin bir pastişini yaratır; serbest bir hikaye çevresinde gelişen filmde, baştan çıkaran değişmez kadın figürü, çağdaş bir teröriste dönüştürülür. Ama Godard’ın çağdaş uyarlamasındaki abartılı hareketler, saygısızlığıyla iyice şişirilmiş gibi görünmektedir. Bizet’in operasının müziği, sadece yoldan geçen birinin ıslığında bir duyulur bir kaybolur; bu müziğin yerini, Beethoven provası yapan bir telli sazlar dörtlüsünün çaldığı melodiler alır. Carmen’den daha somut öğelerin seçilmesine ek olarak, filmin yapısı müzik ve görüntü arasındaki gerilimin üzerinde kurulu: Bu da kendi içinde bir nakarat oluşturuyor. Sonuçta ortaya, hem Carmen hikayesinin tarihine seslenen, hem de tam olarak anlamı oluşturmada kullanılan süreçlere hitap eden bir film çıkmış.