Eisenstein, 25 yaşındayken Sovyet tiyatrosunun enfant terrible’ıydı (haşarı çocuk). İki yapımdan sonra Proletkult, Eisenstein’ı bir film yapmaya davet etti. Grev’i (1925) yaptı ve Meyerhold’un öğrencisi kısa sürede en ünlü Sovyet sinemacı haline geldi. Eisenstein birkaç yıl sonra, “Araba paramparça oldu ve sürücü kendisini sinemada buldu” diyordu [….] Sinema, Eisenstein için yalnızca tiyatrodan bir sonraki adım değildi; Eisenstein, sinemayı tüm sanatların sentezi olarak görüyordu. Şiirde imgelerin yan yana konulmasıyla, Joyce’un Ulysses’inin iç monoloğuyla, Dickens ve Tolstoy’daki zengin eylem ve diyalog “almaşıklığı”yla sinematografik kurgu teknikleri arasında benzerlikler bulmaktaydı [….] Sessiz dönem boyunca Eisenstein, kendi estetik denemesinin devletin propaganda buyruklarıyla uyumlu olabileceğini düşünüyordu. Bütün sessiz filmleri Lenin’den bir epigrafla başlar ve her biri, Bolşevik yükseliş mitinde önemli bir anı betimler: Devrim öncesi mücadeleler (Grev), 1905 Devrimi (Potemkin), Bolşevik darbe (Ekim) ve çağdaş tarım politikası (Eski ile Yeni). Potemkin’in dünya çapındaki başarısı yönetime sempati ve saygı kazandırdı; Eisenstein’ın Odesa’nın Merdivenlerinde masumları katleden Çarcı birlikleri şok edecek şekilde betimlemesinden kim etkilenmeden kalabilir ki? [….] Stalin’in Rusofilliğiyle uyuşan ve Alman işgaline karşı tam zamanında bir propaganda işlevi gören Nevsky ile daha fazla başarılı oldu. Eisenstein, Lenin Nişanı kazandı. Korkunç İvan’ın birinci bölümü itibarını güçlendirdi. […] Fakat tasarlanan İvan üçlüsünün ikinci bölümü, politikacılarla ters düştü. Düşmanlarını öldürmekte tereddüt eden İvan, “Hamletvari” olmakla yargılandı ve film, Merkez Komitesi tarafından yasaklandı. […] İvan’ın ikinci bölümüne yapılan ağır eleştiriler, sağlığı zaten kötü olan Eisenstein’ı daha fazla yalnızlığa itti. 1948’de öldükten sonraki on yıl boyunca azalmayacak bir eleştiri yağmuruna tutuldu. Filmleri ve yazıları, Batı’da, SSCB’den çok daha fazla ortada