Jean Vigo Fransız sinemasının en yetenekli, en romantik ve en trajik kişiliklerinden biridir. Vigo’nun, Andorra’lı bir aileden gelen anarşist babası 1917 yılında hapiste iken açıklanmayan bir nedenle öldü. Jean Vigo, Nice stüdyolarında kameraman yardımcısıyken 1920’lerin avant-garde akımlarına ilgi duydu. 1930’da Boris Kaufman’la birlikte yerleşik değerlere karşı çıkan kısa filmi Nice Üzerine (A propos de Nice)’yi, 1931’de ise bir yüzücüyü anlatan belgeseli Taris’i çekti. Genç yaşta veremden ölmeden önce yalnızca iki film çekebildi, fakat bu filmler Fransız sinema tarihinin en güzel filmleri olarak kabul edildiler. 1934 yılında kendi yaşamından esinlenerek çektiği, yatılı okula gönderilen bir çocuğun öyküsünü anlatan Hal ve Gidiş Sıfır, aşırı disipline karşı güçlü bir suçlamadır. Okul yöneticileri kukla gibi gösterilirken öğrenciler filme bir özgünlük ve enerji katarlar. Yastık kavgası gibi sahneleri oldukça şiirseldir. 1934’de çektiği erotik duygusal filmi L’Atalante 1930’ların en önemli filmlerinden biridir ve Vigo’nun “Şiirsel Gerçekçilik” anlayışını yansıtır. Vigo’nun filmleri çok farklı değerlendirilmiştir. Hal ve Gidiş Sıfır hemen yasaklanmış, L’Atalante’ın yeniden kurgulanan ve çoğu kısaltılmış kopyaları kısa süreli olarak gösterime girdiğinde duyarsız bir izleyici ile karşılaşmıştır. Sıradan izleyicilerin ilgisini çekmemesine karşın Vigo’nun filmleri hem estetik anlayışı hem de bir sanatçının zorluklara karşı savaşımı açısından diğer yönetmenler üzerinde olağanüstü etkili olmuştur. Vigo’nun filmleri 1930’lar Fransız sinemasının en önemli yapıtlarıdır. Sinema tarihinde çok az film çekmesine karşın diğer sinemacılar üzerinde bu kadar etkili olan başka bir yönetmen yoktur.