1924’te doğan Claude Sautet, devlet okullarında tamamladığı ortaöğreniminin ardından, resim ve heykel eğitimi almak için Dekoratif Sanatlar Okulu’na yazıldı. Bu arada film setlerinde dekoratör olarak çalıştı. ve kurgu stajı yaptı. Gitgide artan sinema sevgisine karşı koymayarak 1948’de iki yıl süreyle devam edeceği IDHEC’e kayıt yaptırdı. 1951’de deneysel bir kısa olan Artık Ormana Gitmeyeceğiz adlı ilk filmini çekti. Yönetmen olarak isim yapmadan önce, çok iyi bir senarist olarak tanındı. İlk önemli başarısı olan, ustaca işlenmiş yeraltı melodramı Büyük Riziko (1960), kendisinden daha genç Yeni Dalga yönetmenlerinin yapıtlarının gölgesinde kaldı. Birçok senaryo yazmasına rağmen, Sautet’nin kariyeri Hayat Bağları’nı tamamladığı1969 yılında dek yoluna girmedi. Geçirdiği bir trafik kazası sonrasında orta yaş bunalımına giren bir adamın öyküsünü anlatan filmle 1970’de Louıs-Delluc Ödülü’nü kazandı. Sautet sonraki on yıl boyunca, çok sayıda karakter arasındaki ilişkileri betimlediği, iyi gözlemlenmiş toplumsal inceleme türünde birkaç film daha gerçekleştirdi. Bu tarz, sinemacılık yaşamının bir sonraki on yılı için model oluşturdu. Özenle incelediği orta sınıftan insanları anlatan, romantik öykülerinin arasında Cesar ve Rosalie (1972); Sen, Ben ve Diğerleri (1974); Mado (1976) ve Yves Montand için Garson’u (1983) sayabiliriz. Berraklığı, yalınlığı; biçim ile içerik ve psikolojik ile ahlaki değerler arasındaki dengesiyle, Sautet’nin sanatçılığı Fransız sinemasının en iyi yönlerini barındırır. Sautet yapıtlarında, izleyiciyi derinden etkileyen tüm unsurları karmayı başarmış, dostluğu, aşkı, dramı, kısacası yaşamı oluşturan her konuyu eşsiz üslubuyla işlemiştir.